Ένα παιδί που δεν το αποδέχθηκαν, τρέχει μια ζωή προκειμένου να φτάσει κάπου

    Όταν κάποιος γίνεται γονιός, τότε είναι η στιγμή που έρχεται στην επιφάνεια το δικό του εσωτερικό παιδί, των δικών του παιδικών χρόνων, έρχεται ξανά σε επαφή με το παρελθόν του, με τα τραύματά του. Και μπορεί είτε να υποκύψει σ’ αυτά και να τα αναπαράγει, διαιωνίζοντας με τη σειρά του αυτό το φαύλο κύκλο γενεών, είτε μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με τις πληγές του, σπάζοντας τον κύκλο. Όποια κι αν είναι η επιλογή του, οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες και αντίστοιχες της απόφασής του. Ο πρώτος δρόμος είναι σίγουρα ο πιο εύκολος, αλλά εξίσου σίγουρα είναι και ο πιο επικίνδυνος και επώδυνος για το παιδί μπροστά του.
Οι γονείς βλέπουν το παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους, αδυνατούν να το δουν ως ξεχωριστή προσωπικότητα, ως πλάσμα με διαφορετική ταυτότητα, τη δική του ταυτότητα. Περιμένουν απ’ αυτό να γίνει ό,τι δεν έγιναν, να κάνει ό,τι δεν έκαναν, να ζήσουν τη ζωή που δεν έζησαν μέσα απ’ τη ζωή του παιδιού τους, να “φτιάξουν” το τέλειο, το ιδανικό, το ατσαλάκωτο παιδί. Αντ’ αυτού όμως, το μόνο που καταφέρνουν να “φτιάξουν” είναι ένα φοβισμένο παιδί.

«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί νααντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του. Αντί να δει την αντίσταση ως μίαεκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά). Και τότε οι γονείς κάνουν ένα από τα μεγαλύτερα τους λάθη. Αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους, προσπαθούν να μεγαλώσουν ένα υπάκουο και πειθαρχημένο παιδί χρησιμοποιώντας ως όπλο τους και έχοντας ως σύμμαχο τους το φόβο.Και ο φόβος είναι παιδική κακοποίηση.

 Παιδική κακοποίηση δεν είναι μόνο ό,τι αγγίζει τη σφαίρα του ακραίου. Παιδική κακοποίηση είναι οι τιμωρίες, οι επικρίσεις, οι υποτιμήσεις, οι ετικέτες, οι συγκρίσεις, οι απαιτήσεις, οι απειλές, η αδιαφορία, η απόρριψη, η απαξίωση, η ειρωνεία, τα λόγια που πονάνε, η αγάπη υπό όρους («Σ’ αγαπώ/ Είσαι καλός/ή, αν κάνεις αυτό που λέω/θέλω εγώ»).
«» (F. Engels).
Δε μιλάμε πλέον για μια σχέση ισότιμη, αναφορικά με την αξιοπρέπεια και την Το παιδί δεν μπορεί να ακούει προσβολές, γιατί μόνο έτσι μεγαλώνοντας θα αποκτήσει αξιοπρέπειααξία του παιδιού ως ανθρώπου. Μιλάμε για μια σχέση ελέγχου, για ένα μόνιμο παιχνίδι εξουσίας, με τους γονείς να κατηγορούν το παιδί ξεχνώντας ότι αυτοί το ξεκίνησαν.
Κάθε φορά που ο γονιός επιδιώκει να επιβληθεί στο παιδί του, κατ’ ουσίαν επιχειρεί να επιβληθεί στα τραύματα του για να μην πονάει. Πίσω απ’ τη βία κρύβεται μια δική του ιστορία, είναι οι παλιές πληγές, που ξαναματώνουν, προβάλλει την οργή της παιδικής του ηλικίας στο παιδί του.
Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς του, καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους, βλέπει τον εαυτό του μέσα απ’ τα δικά τους μάτια. Το παιδί δεν έχει ανάγκη από τέλειους γονείς, έχει ανάγκη από γονείς που το αγαπούν και κυρίως το αποδέχονται άνευ όρων και όχι άνευ ορίων. Δε φτάνει μόνο η αγάπη, χρειάζεται και η αποδοχή. Ένα παιδί, που δεν το αποδέχθηκαν, τρέχει για μια ζωή προκειμένου να φτάσει κάπου. Έχει ανάγκη από γονείς που αποδέχονται ότι το παιδί τους δεν είναι τέλειο, ότι δεν είναι ίσως αυτό που ονειρεύτηκαν, ότι δεν είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι. Αλήθεια, οι ίδιοι είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι; Αποδέχτηκαν ποτέ τον εαυτό τους; Τον αγάπησαν; Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς, που αναγνωρίζουν τα λάθη τους, τα παραδέχονται και προσπαθούν να τα διορθώσουν.
«Κι εμείς τι πάθαμε που μεγαλώσαμε έτσι;». Μεγαλώσαμε μέσα σ’ έναν ψεύτικο εαυτό. Μάθαμε να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε πίσω από μάσκες, να μην έχουμε πρόσωπο, αλλά προσωπείο, να φοράμε το κουστούμι μας και να παίζουμε το ρόλο μας. Μάθαμε να μην εκφράζουμε τις ανάγκες και τα «θέλω» μας, να μην τα αναγνωρίζουμε, να θέλουμε τα «θέλω» των άλλων, να τα περνάμε για δικά μας, να τους ανήκουμε, να εξαρτιόμαστε. Μάθαμε να μην αγαπάμε τον εαυτό μας, άρα και τους άλλους, να μην τον αποδεχόμαστε, να τον σαμποτάρουμε, να ζητούμε το δυσλειτουργικό για να λειτουργήσουμε ή για να νομίζουμε ότι έτσι λειτουργούμε. Μάθαμε να βολευόμαστε, να μη ρισκάρουμε, να μην κυνηγάμε τα όνειρά μας, να μην ονειρευόμαστε, να μας τρομάζει η αλλαγή, δηλαδή η ίδια η ζωή, μάθαμε να μη ζούμε. Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Κι αν πάλι όλα αυτά δεν τα αναγνωρίζουμε είναι γιατί κυρίως μάθαμε να τα βάζουμε όλα «κάτω απ’ το χαλί»… Κι αφού δεν τα βλέπω, ή μάλλον δε θέλω να τα δω, τότε δεν υπάρχουν! Αυτό πάθαμε. Γίναμε έτσι…
Μας οφείλουμε λοιπόν να βγούμε στο φως, να δούμε τις σκιές μας, να τις αναγνωρίσουμε, να τις γνωρίσουμε κι αυτή τη φορά να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε. «Να πούμε “ναι” στον εαυτό μας, να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας σαν αυτό να είναι το σοβαρότερο απ’ όλα τα καθήκοντά μας.» (C. Jung). Να βγάλουμε τη μάσκα! Να σπάσουμε τον κύκλο!


πηγή : healingeffect.gr

«Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά…»

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά ..

...μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά..
...κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου. Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά..

...έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά..

...έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω ό,τι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με το δικό μου τρόπο και τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά..

...απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλιά αυτό το έλεγα υγιή εγωισμό. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά..

...έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά..

...αρνήθηκα να συνεχίζω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά..

...συνειδητοποίησα ότι οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο. Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιάς μου η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο. Σήμερα αυτό το λέω ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά...

...κατάλαβα ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους. Αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.
Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια. Σήμερα ξέρω ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.


Πηγή: "When I Loved Myself Enough" by Kim McMillen - Pan Macmillan, publisher Sidgwick & Jackson Ltd (September 7, 2001)

 

Πώς να αλλάξετε τρόπο σκέψης: Η δύναμη της αναγνώρισης

Είτε είστε πολύ αγχώδεις, πάσχετε από συναισθηματική υπερφαγία ή τρώτε τα νύχια σας, η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε συνήθειες τις οποίες θέλουμε να διακόψουμε. Οι συνήθειές μας, τόσο οι καλές όσο και οι κακές, ριζώνουν στο μυαλό μας μέσω της επανάληψης. Πώς μπορούμε λοιπόν να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας;
Το πρώτο βήμα για την αλλαγή νοοτροπίας είναι η αναγνώριση. Η αναγνώριση αποτελείται από 3 παράγοντες: τον εντοπισμό του προβλήματος, την αναγνώριση της εγκυρότητάς του και την υλοποίηση. Για να το θέσουμε απλά, η αναγνώριση απαιτεί την παρατήρηση του εαυτού σας και την αυτοεπίγνωση.
Πολλοί από εμάς νιώθουμε ότι ελεγχόμαστε από τις συναισθηματικές αντιδράσεις μας. Είναι στην ανθρώπινη φύση να παρασύρεται από τα συναισθήματα, αλλά εστιάζοντας την προσοχή μας προς τα μέσα μπορούμε να παρατηρήσουμε τις προβληματικές σκέψεις μας και να μάθουμε τι τις προκαλεί. Κατ’ αρχάς, πάρτε μερικές αργές, βαθιές αναπνοές και στρέψτε όλη την προσοχή σας στην παρούσα στιγμή. Στην επόμενη αναπνοή, αφήστε τον εαυτό σας να απαντήσει στην ερώτηση: ποιός είστε; Θυμηθείτε, δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση. Απλώς αφήστε τις σκέψεις σας να περιπλανηθούν και γράψτε ό,τι σας έρχεται στο μυαλό.
Τώρα σκεφτείτε το εξής: τι θέλετε να αλλάξετε στον εαυτό σας; Παρατηρήστε τον χωρίς να τον κρίνετε. Στην επόμενη αναπνοή σας προσδιορίστε το εξής: ποια είναι τα συναισθήματα που νιώθετε καθημερινά; Αφήστε οτιδήποτε πρέπει να αποκαλυφθεί να έρθει στην επιφάνεια και φτιάξτε μια λίστα. Τέλος, απαντήστε σε αυτή την ερώτηση: πώς θα σας περιέγραφαν οι φίλοι και η οικογένειά σας; Γράψτε τις λέξεις που θεωρείτε ότι θα χρησιμοποιούσαν για να σας περιγράψουν.
Ρίξτε μια ματιά σε ό,τι έχετε γράψει και παρατηρήστε τη διαφορά στις απαντήσεις. Για πολλούς από εμάς, η πικρή αλήθεια είναι ότι ο ίδιος μας ο εαυτός είναι ο χειρότερος κριτής. Ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας δεν είναι συχνά αυτός που φαίνεται στους άλλους. Με την επανασχεδίαση της προοπτικής μας βλέπουμε μια πιο ρεαλιστική, ολοκληρωμένη εικόνα του εαυτού μας. Ακόμη και με αυτή την απλή νοητική άσκηση σηματοδοτείτε τον μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου σας να λειτουργεί με καινούριους τρόπους κι έτσι έχετε ήδη αρχίσει να αλλάζετε τη νοοτροπία σας.



πηγη:  newsitamea.gr

Επιλέξτε τον σωστό ερωτικό σύντροφο, από τον Ματθαίο Γιωσαφάτ

  Πόσοι δεν έχουμε πει την περίφημη φράση «μα γιατί τραβάω όλους τους προβληματικούς;». Μάθετε λοιπόν τις βαθύτερες αιτίες των ερωτικών σας επιλογών.

Συνήθως οι λόγοι που επικαλούμαστε για να εξηγήσουμε γιατί ερωτευτήκαμε ή και παντρευτήκαμε τον άνθρωπο που είναι δίπλα μας είναι προφανείς και κατανοητοί από το κοινωνικό πλαίσιο: ο χαρακτήρας, η μόρφωση, η εξωτερική εμφάνιση, η σεξουαλική επαφή, λόγοι οικονομικοί ή και κοινωνικοί.

Οι βαθύτεροι όμως λόγοι είναι καλά κρυμμένοι μέσα μας «Η επιλογή συντρόφου την οποία εμείς οι ψυχαναλυτές ονομάζουμε ανακλητική είναι η ωριμότερη, αυτή που οδηγεί στο μικρό ποσοστό του 10 με 20% που είναι οι ευτυχισμένοι γάμοι», εξηγεί ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής κ. Ματθαίος Γιωσαφάτ, ειδικός σε θέματα γάμου και οικογενειακής θεραπείας.

«Τι σημαίνει αυτό; Όταν έχουμε μια καλή μαμά και περάσουμε καλά, μαθαίνουμε να συγχωρούμε και τα ελαττώματά της, όπως ένας ώριμος άνθρωπος. Αποδεχόμαστε λοιπόν και τα ελαττώματα του συντρόφου μας και φτιάχνουμε μια καλή σχέση. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε περάσει ομαλά και το οιδιπόδειο, δεν έχουμε μεγάλο άγχος αποχωρισμού, προδοσίας.

Αποδεχόμαστε, π.χ., ότι η μαμά έκανε κι άλλο παιδί. Ή ξέρω ως παιδί ότι μ' αγαπάει, αλλά ανακάλυψα ότι αγαπά και τον μπαμπά, αλλά κι εγώ αγαπάω τον μπαμπά, άρα όλοι αγαπιόμαστε! Οπότε θα κάνω κι εγώ το ίδιο όταν μεγαλώσω με το σύντροφό μου». Οι λόγοι λοιπόν της επιλογής του ερωτικού συντρόφου βασίζονται στη σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα, τη δική τους σχέση και τη σχέση μας μαζί τους.

Αναζητώντας τη ρίζα του προβλήματος
«Οι περισσότεροι μεγαλώνουμε με μαμάδες που δεν είναι επαρκείς, με μαμάδες που δεν έχουν μάθει να προσφέρουν αγάπη, να καταλαβαίνουν τις ανάγκες του μωρού», μας λέει ο κ. Γιωσαφάτ. «Και το μωρό επικοινωνεί με μη λεκτική συμπεριφορά για να ζητήσει αυτά που του λείπουν, κλαίει, αρρωσταίνει, γρατσουνάει, κλοτσάει κ.λπ.

Στα ζευγάρια είναι πολύ έντονη αυτή η μεταβίβαση της πρώτης σχέσης, των πρώτων μη λεκτικών φόβων και συναισθημάτων. Γι' αυτό και τα ζευγάρια μαλώνουν, ιδιαίτερα αν ο πρώτος χρόνος δεν ήταν καλός, αν ήταν στερημένος από ζεστασιά, χάδια, αγκαλιές. Ξέρετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να χαϊδέψουν τρυφερά ο ένας τον άλλο;». Η επιλογή λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις κουβαλά πάρα πολλά πράγματα που δεν έχουν λυθεί μέσα μας.

Στόχος η επιθυμητή μητέρα
«Τα προβλήματα της πρώτης μας σχέσης με τη μητέρα δημιουργούν και τους προβληματικούς έρωτες», υπογραμμίζει ο κ. Γιωσαφάτ. «Περιμένεις τότε όχι μόνο να βρεις μια κανονική γυναίκα, έναν κανονικό άντρα, αλλά ένα σύντροφο που θα την αντικαταστήσει σε καλύτερη έκδοση, θέλεις την επιθυμητή μητέρα. Αυτό δημιουργεί τον έρωτα, τον πιο παθιασμένο. Όχι όμως τον πραγματικό έρωτα.

Γιατί σε αυτή την περίπτωση ψάχνουμε ένα ιδανικό που θα μας αγαπήσει, θα μας εκτιμήσει γι αυτό που είμαστε, όπως έπρεπε να το κάνει η μαμά. Κι όσο πιο πολύ περιμένει κανείς την επιθυμητή μητέρα, τόσο πιο πολύ την εξιδανικεύει. Είναι μια ναρκισσιστική ανάγκη. Όταν ακούσετε: Μια μόνο γυναίκα με έχει καταλάβει, εσύ, οι άλλες ήταν όλες... να καταλάβετε ότι πρέπει να απομακρυνθείτε γρήγορα απ αυτόν τον άνθρωπο! Σας βάζει στοιχεία που πιθανώς δεν έχετε!».

Διαλέγουμε αυτόν που μας μοιάζει
Έχετε σκεφτεί γιατί παραπονιόμαστε ότι τραβάμε μόνο προβληματικές περιπτώσεις στην ερωτική μας ζωή; Μήπως δεν φταίνε μόνο οι άλλοι; «Γιατί δεν τράβηξες κανέναν άλλο; θα ρωτούσα εγώ», λέει ο κ. Γιωσαφάτ. «Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με κάποιον ωριμότερο ψυχικά από εμάς. Δεν θα συντονιστούμε. Και δεν έχει να κάνει ούτε με την ευφυϊα ούτε με την ικανότητά μας σε άλλους τομείς όπως το εργασιακό. Εκεί μπορεί να διαπρέπουμε. Άλλο όμως είναι η συναισθηματική ωριμότητα».

Ο πραγματικός έρωτας!
«Ο έρωτας κρατάει το πολύ ένα χρόνο», τονίζει ο κ. Γιωσαφάτ. «Ο ανακλητικός έρωτας, ο πρώτος για τον οποίο μιλήσαμε, που δεν είναι τόσο έντονος αρχικά, ωριμάζει σιγά σιγά. Αρχίζει ο ένας να ερωτεύεται τον άλλο με το χρόνο που του αφιερώνει και τον γνωρίζει. Αυτόν λέω εγώ πραγματικό έρωτα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο άλλος είναι κάτι εξαιρετικό για μένα, γιατί με έπεισε και τον έπεισα γι αυτό».

Τα στάδια της ψυχικής ανάπτυξης
«Για να έχεις μια καλή σχέση πρέπει να περάσεις τις ανάγκες του πρώτου έτους, τη μεγάλη εξάρτηση. Δεν πήρα πολλά από τη μάνα μου στον πρώτο χρόνο; Τότε ψάχνω μια γυναίκα - μαμά. Δεν δίνω και τόση σημασία στο σεξουαλικό. Κι αυτή η σχέση δεν πάει καλά γιατί διαλέγεις παρόμοιο τύπο συντρόφου. Στην αρχή φαίνεται ότι ο ένας θα φροντίσει τον άλλο και μετά και οι δυο περιμένουν τον άλλο να τους φροντίσει», εξηγεί ο κ. Γιωσαφάτ.

«Στο δεύτερο έτος, το πρωκτικό στάδιο, το παιδί μαθαίνει με τη μάνα την αυτονομία, είναι η περίοδος της εναντίωσης. Αν δεν πάει καλά, αργότερα στη σχέση ο ένας θα προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλο! Το τρίτο στάδιο είναι το φαλλικό, όπου το σεξ πηγαίνει στα γεννητικά όργανα. Αν πάει κάτι στραβά, διαλέγεις μια γυναίκα που σου αρέσει σεξουαλικά, αλλά αυτό εξαντλείται γρήγορα. Κι από εκεί και πέρα έχεις άλλες ανάγκες που δεν σου τις καλύπτει. Ο τέταρτος χρόνος που πάλι δεν πάει καλά είναι ο οιδιποδειακός, στάδιο που στην ανάπτυξη αντιστοιχεί γύρω στα 5 χρόνια του παιδιού. Εκεί υπάρχει πρόβλημα γιατί δεν θέλεις πολύ ερωτικά το σύντροφό σου. Αν καταφέρεις και πάρεις κάποιον που σου θυμίζει τη μαμά (ή τον μπαμπά), έχεις προβλήματα σεξουαλικά: στύσης, πρόωρης εκσπερμάτισης κ.λπ.».

Ζήτημα ισορροπίας
«Μια καλή σχέση προϋποθέτει ότι έχουμε περάσει σχετικά ομαλά αυτά τα στάδια: θέλεις να έχεις ένα μίνιμουμ εξάρτησης, να έχεις αυτονομία, αλλά δεν σου αρέσει να πατάς τον άλλο στο λαιμό. Θέλεις να κάνεις σεξ και να σου αρέσει, δεν ικανοποιείσαι όμως μόνο με αυτό. Τότε η σχέση εξελίσσεται σε αγάπη, σε έρωτα και μπορεί να κρατήσει. Δεν περιμένεις τόσο πολλά από τον άλλο, ενώνεις δυο ζωές, οι οποίες όμως δεν γίνονται ποτέ μια», τονίζει ο κ. Γιωσαφάτ.

Και τώρα τι κάνουμε;
«Μπορεί να ακούγονται λίγο απαισιόδοξα όλα αυτά, αλλά είναι η πραγματικότητα», παρατηρεί ο κ. Γιωσαφάτ. «Το πρώτο πράγμα που λέω είναι να βρεις μια καλή μαμά, με την ψυχοθεραπεία, ατομικά ή σε ομάδες, που βοηθούν πάρα πολύ τους ανθρώπους. Λέω επίσης κι έχω παρεξηγηθεί γι αυτό να μπορούν οι γυναίκες να είναι κοντά στο παιδί τους τον πρώτο χρόνο της ζωής του.

Προτείνω συχνά και κάτι που ακόμα μοιάζει ουτοπικό: να γίνονται μαθήματα ζωής από το δημοτικό στα σχολεία, υπό μορφή ομάδας με εκπαιδευμένους δασκάλους. Το άλλο βήμα είναι ο διάλογος, που είναι δύσκολο βέβαια. Πάντα είχαν οι άνθρωποι προβλήματα και πάντα έβρισκαν τρόπους να τα αντιμετωπίσουν. Πρέπει να είμαστε και λιγάκι αισιόδοξοι». ΄

Άλλο έρωτας, άλλο αγάπη
«Δυο άνθρωποι είναι καθρέφτης ο ένας για τον άλλο. Οι ερωτευμένοι κοιτάζονται και θαυμάζονται αυτό δεν είναι αγάπη! Είναι ένα πολύ ευχάριστο αίσθημα, που οδηγεί σχεδόν πάντα σε φασαρίες. Γιατί την επόμενη μέρα που θα τον/τη δείτε θα έχετε ήδη μια μικρή απογοήτευση. Στην πρώτη επαφή δεν ξέρουμε τίποτα για τον άλλο, όσο προχωρά η επαφή όμως αρχίζει η απο-εξιδανίκευση». Εκεί εμφανίζεται η εσωτερική παλινδρόμηση, που δηλώνει την τάση του ανθρώπου να υπαναχωρήσει φοβισμένος και να κλείσει τις πόρτες επικοινωνίας για τη νέα σχέση.



πηγη: thessalonikiartsandculture.gr

 

Ποιον, Πότε, Γιατί ερωτευόμαστε…;

”…ο έρωτας έχει κάτι το τόσο χαρακτηριστικό…που δεν μπορούμε να τον κρύψουμε όταν υπάρχει…ούτε να τον προσποιηθούμε όταν δεν υπάρχει…” Μadame de Sablé

Μπροστά στον έρωτα ακόμα και τα πιο έξυπνα εγκεφαλικά κύτταρα υποκύπτουν. Από πολλούς ο έρωτας θεωρείται η πιο ακραία συναισθηματική κατάσταση στη ζωή μας. Μια κατάσταση κατά την οποία η λογική υπολειτουργεί, χρόνιες υποσχέσεις απέναντι στον εργένη εαυτό μας καταπατώνται, ενώ παράλληλα αρχίζουν οι υπερβολές. Ωστόσο, ο κάθε άνθρωπος βιώνει μοναδικά αυτή τη συνθήκη: είτε μ’ένα ανεξήγητο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, είτε με κομμένες φλέβες και Καρρά στη διαπασών.
Ο Freud αναφέρει πως ο έρωτας έρχεται μέσω της σεξουαλικής ικανοποίησης. Σταδιακά και άκρως συνειδητά! Μεταγενέστερες προσεγγίσεις διατηρούν μια επιφυλακτικά διαφορετική άποψη.
Ποιον, Πότε, Γιατί ερωτευόμαστε….;
Κοινό ενδιαφέρον: οι άνθρωποι από φύση μας αποφεύγουμε τα αρνητικά συναισθήματα. Κατά συνέπεια, αφηνόμαστε σε ανθρώπους που παρουσιάζουν ενδιαφέρον προς εμάς και εν τέλει, τους ερωτευόμαστε.
Συγχρονισμός: δεν είμαστε πάντοτε έτοιμοι για να δεχθούμε τον έρωτα. Οι άνθρωποι περνάμε φάσεις που είμαστε ανώριμοι ψυχικά να δεχθούμε αλλαγές στη ζωή μας (ο έρωτας είναι μια μεγάλη αλλαγή από μόνος του). Όταν ωριμάσουμε αρκετά και η πιο μικρή αφορμή είναι αρκετή, σ’αυτήν τη φάση και το μελλοντικό ταίρι πρέπει να έχει καλό timing.
Κοντινότητα-Μυστήριο: όχι, η πολλή οικειότητα δεν χαλάει τη μαγεία του έρωτα! Ίσα ίσα προτιμάμε άτομα του στενού κοινωνικού περιβάλλοντος, ακριβώς γιατί υπάρχει έτοιμη η οικειότητα που απαιτείται. Παρόλα αυτά, ένα μικρό μυστήριο είναι η διαρκής σπίθα που αναζωογονεί τον έρωτα.
Συμμετρία-Μου θυμίζεις τη μάνα μου…..: έρευνες έδειξαν πως ζευγάρια που διατηρούν σχέση για μεγάλα χρονικά διαστήματα έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Υποσυνείδητα προτιμάμε τέτοια άτομα. Από την άλλη, ο Jung υποστηρίζει πως ψυχικά κενά-και μη, που έχουν προκληθεί από τους γονείς μας κατά την παιδική μας ηλικία, είναι μια καλή αφορμή για να αναζητήσουμε άτομα με παρόμοιες συμπεριφόρες υποσυνείδητα.
Υποσυνείδητο ταίριασμα: όσο και να θέλουμε να πιστέψουμε πως τα ομώνυμα έλκονται, η χημεία έρχεται και μας διαψεύδει. Ο άνθρωπος αναζητά υποσυνείδητα το άλλο του μισό σε άτομα εντελώς διαφορετικά από τον ίδιο. Έχουμε την ανάγκη όχι να ζούμε με έναν άνθρωπο ίδιο με εμάς, αλλά μ’έναν άνθρωπο που ακόμα και με ίδια βιώματα θα σκεφτεί λύσεις που ίσως εμείς δεν θα τις φανταζόμασταν ποτέ. Αυτό είναι το άλλο μας μισό. Πόσα είναι τα παραδείγματα ζευγαριών που διατηρούν χρόνια σχέση, και βλέπουμε τον έναν να φωνάζει και τον άλλον με ψυχραιμία να εξηγεί…σκεφτείτε να φώναζαν και οι δυο…..

 πηγή: psycholoygeia.gr

Τι συμβαίνει όταν αγαπάς τον εαυτό σου

   

  Όταν ήσασταν παιδιά, σας δίδαξαν ότι δεν είναι σωστό να αγαπάτε και να εκτιμάτε τον εαυτό σας. Μάθατε ότι η εκτίμηση προς τον εαυτό σας είναι ματαιοδοξία και πως η ματαιοδοξία δεν είναι καλό πράγμα. Μάθατε ότι το να δείχνετε πόσο πολύ αγαπάτε τον εαυτό σας είναι επικίνδυνο και οι άνθρωποι θα σας επικρίνουν γι’ αυτό. Στην κοινωνία μας μαθαίνουμε πως όταν αγαπάς τον εαυτό σου φανερά, είναι πολύ πιθανό οι άλλοι να σε κατηγορήσουν για εγωισμό και έπαρση, οπότε και θα σε απορρίψουν.

Για να αποκτήσουμε αγάπη και συντροφικότητα στη ζωή μας, μαθαίνουμε να κρύβουμε την αγάπη που νιώθουμε για τον εαυτό μας, και μάλιστα οδηγούμαστε στο σημείο να μειώνουμε τον εαυτό μας. Σιγά σιγά, αρχίζουμε να πιστεύουμε και οι ίδιοι στην κατωτερότητά μας και η αγάπη για τον εαυτό μας καταπνίγεται, ξεχνιέται.

Επιπρόσθετα, ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε μεγαλώνοντας είναι ότι ο κόσμος δεν έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά για εμάς, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε ότι επιθυμούμε. Μάθαμε να αισθανόμαστε εγωιστές και κακοί, επειδή θέλουμε περισσότερα απ’ όσα έχουμε. Στην προσπάθειά μας να γίνουμε καλοί κι αξιαγάπητοι, καταπιέζουμε τις επιθυμίες μας, προκειμένου να υπηρετούμε τις επιθυμίες των άλλων, αποσκοπώντας στην αγάπη και στην αποδοχή τους.

Στα παιδιά περνά συχνά το μήνυμα ότι για να έχουν αγάπη, πρέπει να την κερδίσουν ή να πληρώσουν γι’ αυτήν. Συμπεραίνουν, λοιπόν, ότι η αξία τους δεν βρίσκεται μέσα τους, αλλά στην εμφάνισή τους, στην επιτυχία τους ή στην ικανότητά τους να κάνουν όσα περιμένουν οι άλλοι από εκείνα.

Κάθε παιδί μαθαίνει γρήγορα την πραγματικότητα της υπό όρους αγάπης: όταν έχουμε δίκιο, την κερδίζουμε, και όταν έχουμε άδικο ή σφάλλουμε, τη χάνουμε. Στο άλλο άκρο βρίσκεται το παιδί του οποίου οι γονείς, προσπάθησαν να του προσφέρουν την άνευ όρων αγάπη.

Ίσως όταν συμπεριφερόσασταν άσχημα ή είχατε μέτρια επίδοση στο σχολείο, οι γονείς σας επέλεγαν να αγνοήσουν το πρόβλημα, προσποιούμενοι πως όλα ήταν μια χαρά. Εσείς, βέβαια, διαισθανόσασταν την αποδοκιμασία, αλλά δεν σας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία της επανόρθωσης και της συγχώρησης. Σε αμφότερες περιπτώσεις, ξέρετε πως δεν είστε τέλειοι και αισθάνεστε ανάξιοι της επιδοκιμασίας, όταν σας δίνεται. Μαθαίνετε να δυσπιστείτε στην επιδοκιμασία των άλλων και, παράλληλα, να φοβάστε την αποδοκιμασία τους.

Όταν αγαπάτε τον εαυτό σας, έχετε τη δυνατότητα να εκφράσετε τα εσωτερικά σας χαρίσματα και τα ταλέντα σας χωρίς φόβο ή αυτοσυγκράτηση. Όσο περισσότερο τα αποκαλύπτετε, τόσο ευκολότερο είναι για τους άλλους να εκτιμήσουν αυτό που είστε πραγματικά και όχι το προσωπείο που φοράτε.

Αντίστοιχα, όσο περισσότερο σας εκτιμούν και σας αγαπούν οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο μπορείτε να αγαπήσετε κι εσείς τον εαυτό σας. Είναι ένας κύκλος για την ανάπτυξη της αγάπης και τη γνήσια έκφραση του εαυτού. Έτσι, όταν δεν αγαπάτε τον εαυτό σας και τον καλύπτετε με μια μάσκα, ο κύκλος εξελίσσεται προς την αντίθετη φορά.

Αγαπώντας τον εαυτό σας περισσότερο, αποκτάτε την ικανότητα να αγαπάτε και να εκτιμάτε τους άλλους περισσότερο. Ο κόσμος γίνεται ένας τόπος διαφορετικός. Για τον καθέναν από εμάς, είναι σαν μεγάλος καθρέφτης ο οποίος αντανακλά αυτό που είμαστε. Βλέπουμε ο καθένας τον κόσμο μέσα από τζάμια διαφορετικών χρωμάτων, τα οποία τον καθορίζουν σύμφωνα με το πώς αισθανόμαστε για τον εαυτό μας.

Τις περισσότερες φορές λοιπόν, όταν αποδοκιμάζουμε τους άλλους, στην πραγματικότητα βλέπουμε σε αυτούς ένα μέρος του εαυτού μας που δεν μας αρέσει. Μαθαίνοντας να αγαπάμε και να είμαστε ο εαυτός μας, κάνουμε το πρώτο βήμα προς την αποδοχή, την εκτίμηση και την αγάπη του εαυτού μας, αλλά και για να αποκτήσουμε ουσιαστικότερες σχέσεις.

 Πηγή: psychology-veltsi

To δώρο της συγχώρεσης

Η συγχώρεση είναι ένα από εκείνα τα δώρα που οφείλουμε στην ψυχή μας όταν έχει νοιώσει πόνο, προδοσία, εγκατάλειψη, πικρία και παράπονο. Είναι εκείνη η αποτοξίνωση από την παγίδα του μίσους και της επιθυμίας για αντεκδίκηση, αισθήματα βλαβερά που μόνο πόνο και δηλητήριο γεμίζουν την ψυχή και τη ζωή μας, εμποδίζοντας την εξέλιξη και την πρόοδό μας μέσα στη ζωή.
Στην πορεία της ζωής όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με πράξεις και συμπεριφορές ανθρώπων που μας πληγώνουν και μας υποβιβάζουν. Εκείνη τη στιγμή ο πόνος και η πληγωμένη μας ψυχή αποζητά την αντεκδίκηση, επιθυμώντας να βλάψει και να προκαλέσει πόνο στον άνθρωπο που την έβλαψε, θέλοντας να  τον κάνει να  πονέσει όσο εκείνος. Όμως, αυτή ακριβώς η επιθυμία είναι το πρόβλημα.
Το μίσος όχι μόνο δε γιατρεύει, αλλά γκρεμίζει και καταστρέφει, με το να σε δέσει εσαεί με τον άνθρωπο και την πόνο που σου έχει προκαλέσει. Έτσι, και εμείς οι ίδιοι μπλέκουμε σε έναν φαύλο κύκλο αντεκδικήσεων ο οποίος όχι μόνο θα χτυπήσει και εμάς- δεδομένου ότι ο άλλος άνθρωπος θα επιθυμήσει πάλι να μας βλάψει- αλλά και γιατί θα μας κάνεις όμοιους τελικά με τον ίδιο κακόβουλο άνθρωπο και την αισχρή συμπεριφορά του. Και δεν αξίζει κάποιος να χάσει τον εαυτό του για έναν άνθρωπο που δεν αξίζει.
Γύρω από την αρετή της συγχώρεσης, υπάρχουν πολλές στερεοτυπικές αντιλήψεις και ανακρίβειες. Να ξεκαθαρίσουμε ότι η συγχώρεση δεν είναι η άγνοια του πόνου που μας έχει προκληθεί, δεν είναι ξεχνάω εντελώς το κακό που μου έχουν κάνει. Σημαίνει ότι έχω καταφέρει να το αποδεχτώ αλλά συνάμα  και να μην το αφήσω να γίνει εμπόδιο στη θετική εξέλιξή μου μέσα στην πορεία της ζωής, δεν το έχω αφήσει να με αλλοιώσει ως άνθρωπο. Επίσης, επικρατεί μία σύγχυση ανάμεσα στην έννοια της συγχώρεσης και της ανοχής.
Η ανοχή μίας επανειλημμένης άσχημης συμπεριφοράς εις βάρος μας, δείχνει έλλειψη όχι μόνο αυτοσεβασμού , αλλά και  προσωπικών ορίων. Η συγχώρεση όμως δεν υπονοεί , ούτε σε υποχρεώνει να έχεις μία επαφή ή να επαναφέρεις ξανά στη ζωή σου τον άνθρωπο που σε πλήγωσε ή σε έβλαψε, είναι μία υπόθεση καθαρά προσωπική και μπορεί να συντελεστεί και χωρίς τη γνώση του εμπλεκόμενου ανθρώπου. Συγχωρώ δε σημαίνει επαναφέρω έναν άνθρωπο που με βλάπτει στη ζωή μου, σημαίνει ότι δεν επιθυμώ το κακό του και έχω καταφέρει μετά τον πόνο να κοιτάξω ξανά με αισιοδοξία το αύριο. Σημαίνει ότι έχω καταφέρει να αποτοξινωθώ από την παγίδα του μίσους που με τόσο δόλιο τρόπο προσπαθεί να με παγιδεύσει, όπως η αράχνη τα μικρά έντομα στον ιστό της.
Δε θα σταθώ σε επιχειρήματα θρησκευτικού τύπου για να υποστηρίξω το πόσο μεγάλη αρετή θεωρώ ότι είναι η συγχώρεση. Δεν είμαι και ο πιο θρησκόληπτος άνθρωπος που υπάρχει έτσι και αλλιώς. Όμως, ξέρω και πιστεύω ότι δεν αξίζει να εκδικηθώ κανέναν για τον απλούστατο λόγο ότι η ίδια η ζωή είναι πιο κατάλληλη από εμένα στο να επιστρέφει συμπεριφορές. Το να ξεγελάσω τον εαυτό μου με μία μικρή γεύση εκδίκησης, έτσι και αλλιώς δε θα με ανακουφίσει, αφού το κακό και η βλάβη έχει έτσι και αλλιώς προκληθεί και ο χρόνος δε γυρίζει πίσω στο να αλλάξει και να διορθωθεί κάτι. Πιστεύω στον άγραφο νόμο του σύμπαντος και ξέρω ότι όλα, το καλό και το κακό, επιστέφουν στο τέλος εκεί από όπου ξεκίνησαν. Ένας από τους λόγους που η εκδίκηση μου είναι αδιάφορη είναι και ο πρακτικός, είναι μία σημαντική απώλεια χρόνου, του χρόνου μου!
Δε χρειάζεται να τιμωρήσω κανέναν και να σπαταλήσω τόση ενέργεια και τόση σκέψη σκεπτόμενη το πώς θα βλάψω έναν άνθρωπο, ξέρω ότι η ζωή είναι απείρως σοφότερη από εμένα και θα το κάνει με καλύτερο τρόπο εκείνη όταν το κρίνει. Και ναι, είναι γεγονός, όλοι αργά ή γρήγορα βρίσκουμε μπροστά μας τις συμπεριφορές που κάποτε κι εμείς δώσαμε.
Να συγχωρούμε, να αγαπάμε και μέσα από τον πόνο που έρχεται σε αυτή τη ζωή για να μας εξελίξει, να γινόμαστε καλύτεροι. Η συγχώρεση είναι τρόπος ζωής και προσφέρει άπειρα καλά στην ψυχική, πνευματική και σωματική μας υγεία, ας τη βάλουμε στη ζωή μας λοιπόν.

Πηγή : e-psychology.gr